BİR AN Kİ HİÇ BIRAKMADI PEŞİMİ

BİR AN Kİ HİÇ BIRAKMADI PEŞİMİ

Yüzünün yarısına yoğunlaştığım zaman
                                         gülümsemeyi göremezdim
Ama aynı anda yüzünün tamamında
                                         nefis bir gülümseme olduğunu
                                         hayretle farkederdim
Dudaklarında yüzünün tüm ifadesi toplanırdı
Şaşırtırdı bazen dudakların
                                          acı orada
                                          mutluluk olarak şekillenirdi
Gözlerin başka yerlerde
               başka şeylere bakar
               acıyı değil
               buruk mutluluğu bırakırdı   üstlerine
Gözlerinin gittiği yerde olmak
                                           o bakışın konduğu nesnelerle
                                           özdeşleşmek isterdim
İstemekten de öte
                dayanılmaz bir hırsla arzulardım bunu
O buruk mutluluğun ışınlarındaki
                acıyı çekip almak ne hoş olurdu
Ama bilemezdim ışınların neresinde olduklarını
Hüzme demetini tek tek çözer bakardım
Bulamazdım acının izini ama orada  olduğunu bilirdim
Nesnelerde arardım acıyı
İçime bir şüphe düşer
               kadının bu acıyı hiçbir yere bırakmıyacağını düşünürdüm
O acıyı ilk sezdiğim yere
               onun dudaklarına dönerdim
Orada hala buruk mutluluğu gizlerdi
Ama artık benden acıyı saklıyamazdı
Kaçırırdı dudaklarından tüm çizgileri
Simsiyah gözlerinin derinliklerine gömüverirdi sezdirmeden
Bense dudaklarından kaçan çizgileri
                o cizgilerin gizemli manalarını
                onun ellerinde
                yüzünde arardım
Kaygılı mutluluklar doluydu elleri ve de yüzü
Ama ben bunların ötesini
                onun asıl dünyasını görmek isterdim
Bu dünyanın derinliği titretiyordu beni
Gözlerine bir an için gelen duyguları yakalamak
Onlarla birleşip derinlere gitmek iserdim
Bu olmalı diyordum
                bir kadının parçası olmak
VE DE ONU ANLAMAK    


Yavuz Oncelay
Agustus 1991