GİTTİĞİN YER

GİTTİĞİN YER

Seni
    Işıl ışıl bir yığın halinde gördüm son kez
Beyazı sonsuza dek zorlanmış
Ak mı ak çarçaflara sarılı
Adı bilinmeyen bir şehrin
Adı bilinmeyen parkının duvarına oturmuştun
Yüzünün tüm çizgileri ışıktandı
Göremedim her zaman bildiğim yüzünü

(Özledim)

Işıkla sakladın onu benden
Işıkla konuştun benimle
Sonra bir anda kayboldun
Karanlık ve sıcak bir odada açtım gözlerimi
Onbir sene evveldi bu
O küme ışık hep benimle kaldı
Bir son selam gibi yılları alıp götüren

Yavuz Oncelay
Şubat 1992